|
Achtergrondartikelen * 60 Jaar na delingsplan, Israël en de VN * Geschiedenis van het Israëlisch-Arabische conflict * Vredesproces & Recente Geschiedenis * Tijdlijn geschiedenis Israël en Palestina * Geschiedenis Joden en antisemitisme * Geschiedenis Palestijnen en Arabieren * Hezbollah * Israël politiek * Palestijnen politiek * Zesdaagse Oorlog * Bezette gebieden & nederzettingen * Gaza Strook * Gaza Oorlog * Gaza blokkade * Hamas * Apartheidsmuur of veiligheidshek? * Jeruzalem * Vluchtelingen * Demografie * Etnische zuivering * Zionisme * Anti-Zionisme * Boycot Israël campagnes * Initiatieven voor vrede en verzoening * United Civilians for Peace * Verenigde Naties * Mythes en beeldvorming * Palestijns Gevangenendocument 2006 * Column Simon Soesan * Reisverslag Israël 2007 * Het zijn net mensen - recensie & repliek * Krantenonderzoek NRC conflict Israël-Palestina * Berichtgeving Israël door NOS Journaal * Dries van Agt over Israël en de Palestijnen * Recente artikelen Israël-Palestina * Oudere artikelen Israël-Palestina * Landkaart van Israël - Palestina Background Articles in English: * Amnesty International Report on Gaza War * History Arab-Israeli Conflict * Boycott Israel campaigns * Boycott Israel? * Christian Zionism * Dutch Media: Study of NRC Handelsblad * Dutch Media: NOS Journaal Study * Israel 1948 War of Independence * Israel 1948 War of Independence Timeline * History of Anti-Semitism * Israel * Israel Boycott? * Jew! * 6 Day War * Six Day War Timeline * Zionism - Definition and History * Zionism: History of Zionism & Israel * Zionism and its Impact Eerdere IMO Blogs. Voor volledige lijst zie: IMO Blog Archief October 2016 September 2016 August 2016 July 2016 June 2016 May 2016 April 2016 March 2016 February 2016 January 2016 December 2015 November 2015 October 2015 September 2015 August 2015 July 2015 June 2015 May 2015 April 2015 March 2015 February 2015 January 2015 December 2014 November 2014 October 2014 September 2014 August 2014 July 2014 June 2014 May 2014 April 2014 March 2014 February 2014 January 2014 December 2013 November 2013 October 2013 September 2013 August 2013 July 2013 June 2013 May 2013 April 2013 March 2013 February 2013 January 2013 December 2012 November 2012 October 2012 September 2012 August 2012 July 2012 June 2012 May 2012 April 2012 March 2012 February 2012 January 2012 December 2011 November 2011 October 2011 September 2011 August 2011 July 2011 June 2011 May 2011 April 2011 March 2011 February 2011 January 2011 December 2010 November 2010 October 2010 September 2010 August 2010 July 2010 June 2010 May 2010 April 2010 March 2010 February 2010 January 2010 December 2009 November 2009 October 2009 September 2009 August 2009 July 2009 June 2009 May 2009 April 2009 March 2009 February 2009 January 2009 December 2008 November 2008 October 2008 September 2008 August 2008 July 2008 June 2008 May 2008 April 2008 March 2008 February 2008 January 2008 December 2007 November 2007 October 2007 September 2007 August 2007 July 2007 June 2007 July 2007 June 2007 May 2007 April 2007 March 2007 September 2007 February 2007 January 2007 December 2006 November 2006 2006 November 2006 October 2006 September 2006 August 2006 July 2006 June 2006 May 2006 April 2006 March 2006 February 2006 |
Mohammed Al Dura en de Blood LibelIMO Blog, 2006 Twee dagen na Sharons provocerende bezoek aan de Tempelberg in september 2000, riepen de beelden van het Palestijnse jongetje Mohammed Al Dura, die in de armen van zijn vader zou zijn gestorven door Israëlische kogels, wereldwijd woede en verontwaardiging op. Jihadisten gebruikten de beelden om nieuwe mensen te rekruteren. Osama Bin Laden gebruikte ze in een video en de Pakistaanse jihadisten die maanden later de journalist Daniel Pearl vermoordden, gebruikten beelden van Al Dura in hun video van Pearls executie. Verschillende Arabische staten noemden straten naar het jongetje en brachten zelfs speciale postzegels uit ter ere van Al Dura. Al Dura werd symbool van de onschuldige, machteloze Palestijnen en de wrede, bloeddorstige Israëli's. De beelden van Mohammed Al Dura hebben de dan zojuist uitgebroken tweede intifada waarschijnlijk in een stroomversnelling gebracht, en de wereldwijd vertoonde beelden leidden tot scherpe veroordelingen van Israëls militaire reactie hierop. There is no way to prove who shot him. But from the angles from which we fired, it is likely that he was hit from our gunfire.... It is very reasonable that they were hit from our gunfire. Verder onderzoek leidde echter tot de conclusie dat hij niet door Israëlisch, maar Palestijns vuur moet zijn gedood. Er waren meer mensen die de beelden, oorspronkelijk uitgezonden door het publieke televisiestation France2, in twijfel trokken. In 2002 kwamen twee documentaires (één van de ARD) uit die het verhaal over Al Dura's dood onderzochten, en de geloofwaardigheid van het oorspronkelijke verhaal en filmmateriaal betwistten. France2 werd door critici beschuldigd van op zijn best een onzorgvuldige en onprofessionele handelwijze, en op zijn slechts het bewust zwartmaken van Israël en het leger door zodanig in het oorspronkelijke filmmateriaal te hebben gesneden, dat het leek alsof Israël Al Dura in koelen bloede zou hebben vermoord. Zo zou op het niet uitgezonden filmmateriaal (slechts een minuut van in totaal bijna een half uur aan materiaal is uitgezonden) de daadwerkelijke dood van Al Dura in het geheel niet te zien zijn. Ook zou op de rest van de beelden te zien zijn hoe Palestijnen speelden gewond te zijn, en later weer opstonden. Ambulances zouden mensen met nepwonden hebben afgevoerd. Sommigen betwijfelen dan ook of de jongen wel daadwerkelijk gedood is. In 2004 laat France2 het volledige filmmateriaal zien aan drie journalisten. Een van deze journalisten, Denis Jeambar, zegt hierover: "... In the 24 minutes of film preceding the footage of Al Dura, young Palestinians are performing for the television cameras. They "fall and when they think that no one is around, they get up. ... it was interesting to realize that the narrator had this perspective. This is a behind-the-scene that was never shown [on TV]. They completely fake their injuries, the comings and goings of an ambulance that evacuates people who do not actually have any injury. It is also an important element of the film and moreover one that establishes the first image. It was extraordinarily troubling. And the second troubling element was the scene itself, i.e. it needed to be verified, because the father wore a T-shirt without any trace of blood and this was one of the elements that also troubled us." [Denis Jeambar, in interview with RCJ radio, February 1, 2005.] Een andere journalist, Luc Rosenzweig, schrijft: "In the controversial case of Netzarim, it is evident when the rushes are seen that there is a concerted attempt on the part of the photographers and cameramen – all Palestinian – who were present on the ground, to manufacture images of shock, fake wounds, fake ambulance transports – a fact that even the directors of France 2 recognizes. At the Netzarim junction, there operated a small street theatre..." France2 heeft verschillende journalisten aangeklaagd vanwege smaad. De eerste rechtszaak diende in september dit jaar en is gewonnen door France2. De betreffende journalist, Charles Enderlin, reageerde in de Franse krant Figaro door zijn vertrouwen in de Palestijnse cameraman Abu Rama uit te spreken, die al een lange staat van dienst had, en meende bovendien dat als de beelden echt niet zouden kloppen, het Israëlische leger zou zijn ingegaan op zijn voorstel tot een gezamenlijk onderzoek. Tot slot meende hij dat de beelden correspondeerden met 'de situatie op de grond', aangezien Israël in de dagen ervoor meerdere kinderen zou hebben doodgeschoten. Dat laatste verraad Enderlins' politieke stellingname in het conflict, en zaait extra twijfels over zijn journalistieke integriteit, in plaats van deze weg te nemen, wat uiteraard zijn bedoeling was. Richard Landes, journalist en wetenschapper gespecialiseerd in Middeleeuwse geschiedenis, die in twee van de drie rechtszaken als getuige optreedt, commentarieert: On October 31, 2003, at the studios of France2 in Jerusalem in the company of Charles Enderlin and his Israeli cameraman, I saw the raw footage of Al Durah from the only Palestinian cameraman who actually captured the scene on film--footage France2 still refuses to release for public examination. I was floored. The tapes feature a long succession of obviously faked injuries; brutal, hasty evacuation scenes; and people ducking for cover while others stand around. One fellow grabbed his leg in agony, then, upon seeing that no one would come to carry him away, walked away without a limp. It was stunning. Hij legt een link tussen de beschuldiging dat Israël Al Dura in koelen bloede zou hebben vermoord, met Middeleeuwse 'blood libels' (bloedlaster) tegen Joden: "I noted almost immediately that Palestinians and anti-Zionists, insisting that Israel killed the boy on purpose, used Al Durah in a way familiar to medievalists--as a blood libel. This was the first blood libel of the twenty-first century, rendered global by cable and the Internet. Deze link met antisemitisme wordt eveneens gelegd door Stephane Juffa van Metula News Agency: "The channel [France2] thus largely participated in resurrecting the intolerable Middle Age rumor, associating Israelites with racial characteristics of satanic origin. Since one would have to be extremely deranged, devoid of humanity, to single out a child in a numerous crowd and to aim at him for forty-five minutes until one succeeded in taking his life." 'Blood libels' zijn een eeuwenoud en centraal element in antisemitisme, zowel in Europa als in de Arabische wereld. De afscheidsrede van de Nederlandse historicus Pieter van der Horst (waaruit hij met name de passages over hedendaags Arabisch antisemitisme heeft moeten weglaten, omdat die niet 'wetenschappelijk' zouden zijn), handelt over dit thema. Met name de blood libel uit de Protocollen van de Wijzen van Zion, een boek dat de zogenaamde wens van de Joden om de wereld te domineren beschrijft, alsmede hun vermeende praktijk om het bloed van christelijke kinderen te gebruiken voor het bakken van matzos, is wijd verbreid in de Arabische wereld, en is in vele gedaanten en varianten te zien in soaps zoals de Egyptische TV-serie 'Knight without a Horse', in strips en cartoons in kranten, en in preken van radicale imams. Joden en Israël worden hierin regelmatig met bloedzuigers en parasieten vergeleken, die de Arabische wereld uitzuigen, en zich almaar verder uitbreiden ten koste van de Arabieren. Ook in westerse kranten verschenen tijdens de 'hoogtijdagen' van de intifada onsmakelijke cartoons in de kranten, zoals een cartoon in de Independent uit 2003 waarin Sharon werd afgebeeld als een naakt monster dat een Palestijns kind in zijn mond stopt. De kritiekloze manier waarop veel media dergelijke beelden verspreiden, en kritiek erop veelal afdoen als pro-Israëlische propaganda of 'blaming the victim', draagt bij aan een antisemitisch klimaat. Het is niet de enige keer dat Israël is beschuldigd van zaken die later bleken ofwel ronduit niet waar te zijn, of op zijn minst wat genuanceerder lagen. In 2002 beschuldigden Palestijnen Israël van massaslachtingen in Jenin. Uit onderzoek (bevestigd door de VN en Human Rights Watch) bleek dat die niet hadden plaatsgevonden, maar de westerse media hadden de beschuldigingen aanvankelijk overgenomen en als feiten gepresenteerd. Ook tijdens de Libanon oorlog werd meermaals een hoger dodental aan Libanese kant genoemd dan het geval bleek te zijn, en in juni van dit jaar werd Israël er aanvankelijk van beschuldigd 17 Palestijnen te hebben gedood op een strand in de Gazastrook. Nadat dit getal vrij snel naar beneden werd bijgesteld, bleek later dat allerminst duidelijk was dat Israël deze mensen had gedood. Ook werden tijdens de Libanon oorlog foto's gemanipuleerd, en is een Libanese fotograaf om deze reden door Reuters ontslagen, en een verslaggever van CNN gaf toe dat een reportage die hij had gemaakt over de Israëlische bombardementen van Beiroet, geheel werd begeleid door Hezbollah leden die bepaalden wat men mocht filmen. Hoewel niet duidelijk is of er kwade intenties ten grondslag lagen aan de beelden die France2 uitzond van de dood van Mohammed Al Dura, speelt een algemene anti-Israël houding ontegenzeggelijk een rol bij deze en de andere genoemde kwesties, zoals ook uit Enderlins commentaar blijkt. Palestijnse ooggetuigen en cameramensen worden veelal als geloofwaardiger beschouwd dan woordvoerders van de Israëlische regering of het leger 'die er immers voor worden betaald om Israël in een zo gunstig mogelijk daglicht te plaatsen'. Men heeft er te weinig oog voor dat ook Palestijnse ooggetuigen, filmers en mensenrechtenorganisaties een positie innemen in het conflict en dus niet neutraal zijn. Men heeft een vals beeld dat de onderdrukte betrouwbaarder is dan de onderdrukker. Door het Israëlisch-Palestijns conflict te zeer te bezien door de lens van een machteloos volk dat zich verzet tegen het op 4 na machtigste leger ter wereld, verliest men uit het oog dat dat leger een stukje land kleiner dan Nederland moet verdedigen, gelegen in een regio zo groot als Europa, die deze staat eigenlijk het liefst ziet verdwijnen. Bovendien is een oorlog tegen guerrillabewegingen per definitie asymmetrisch, en kan Israël maar een klein deel van zijn militaire capaciteit gebruiken. Hoezeer dit soort stellingnames een goede en adequate berichtgeving in de weg staan, blijkt maar weer eens. Hopelijk zien de rechters dit ook in de verdere processen die France2 heeft aangespannen (morgen begint de volgende), en wordt ook gekeken naar de effecten van misleidende berichtgeving en het toeschrijven van kwade intenties aan een partij. Ratna Pelle * HOW FRENCH TV FUDGED THE DEATH OF MOHAMMED AL DURAH. Camera Obscura by Richard Landes Only at TNR Online | Post date 10.17.06 http://www.tnr.com/doc.mhtml?i=w061016&s=landes101706 On September 30, 2000, images of 12-year-old Mohammed Al Durah and his father--cowering behind a barrel at Netzarim Junction, in the Gaza Strip--circulated globally, along with a claim that they had been the targeted victims of Israeli fire. If Ariel Sharon's visit to the Temple Mount two days earlier had sparked riots, these images triggered all-out war. The ensuing horror and outrage swept away any questions about its reliability. Indignant observers dismissed any Israeli attempt to deny responsibility as "blaming the victim." But, by 2002, two documentaries--one German, one French--raised troubling questions. The raw footage from that day reveals pervasive staging; no evidence (certainly not the most widely circulated tape offers evidence of Israeli fire directed at the barrel, much less of Israelis targeting the pair; given the angles, the Israelis could scarcely have hit the pair at all, much less 12 times (indeed the only two bullets that hit the wall above them came from the Palestinian side, inexplicably 90 degrees off target); there was no sign of blood on the ground where the father and son reportedly bled for 20 minutes; there was no footage of an ambulance evacuation or arrival at the hospital; there was no autopsy; and none of the dozen cameraman present filmed anything that could substantiate the claim that the father and son had been hit, much less that the Israelis had targeted them. These documentaries had limited exposure, in part thanks to France2's refusal to run the one by a sister station in Germany. But they did spark a demonstration in Paris outside the France2 offices by citizens outraged to discover that so horrendous an image may well have been a fake. The demonstrations apparently ruffled feathers. Some writers lambasted France2's coverage--most prominently Philippe Karsenty, who called for Al Durah beat chief Charles Enderlin and France2 chief Arlette Chabot to resign, and, in response, Enderlin and France2 itself--using the same law invoked against Emile Zola in the Dreyfus Affair--have accused three critics (including Karsenty) of "striking at their honor and respectability." Now, four years later, the lawsuits are finally coming to trial in Room 17 of the Palais de Justice in Paris. The three suits (one for each defendant) come in rapid succession--September 14, October 26, and November 30--with judgments four weeks following each hearing. And, in at least two of the trials, I, a medieval historian, have been asked to testify. I have become involved for two reasons. First of all, I noted almost immediately that Palestinians and anti-Zionists, insisting that Israel killed the boy on purpose, used Al Durah in a way familiar to medievalists--as a blood libel. This was the first blood libel of the twenty-first century, rendered global by cable and the Internet. Indeed, within a week, crowds the world over shouted "We want Jewish blood!" and "Death to the Jews!". For Europeans in particular, the libelous image came as balm to a troubled soul: "This death erases, annuls that of the little boy in the Warsaw Gherro," intoned Europe1 editorialist Catherine Nay. The Israelis were the new Nazis. And second, when I saw the raw footage in the summer of 2003--especially when I saw the scene Enderlin had cut, wherein the boy(allegedly shot in the stomach, but holding his hand over his eyes) picks up his elbow and looks around--I realized that this was not a film of a boy dying, but a clumsily staged scene. On October 31, 2003, at the studios of France2 in Jerusalem in the company of Charles Enderlin and his Israeli cameraman, I saw the raw footage of Al Durah from the only Palestinian cameraman who actually captured the scene on film--footage France2 still refuses to release for public examination. I was floored. The tapes feature a long succession of obviously faked injuries; brutal, hasty evacuation scenes; and people ducking for cover while others stand around. One fellow grabbed his leg in agony, then, upon seeing that no one would come to carry him away, walked away without a limp. It was stunning. That was no cameraman's conspiracy: It was everyone--a public secret about which news consumers had no clue. But the real shock came when I mentioned this to Enderlin, who said he trusted this cameraman. "They always do that," he said. "It's a cultural style." So why wouldn't they have faked Al Durah? "They're not good enough," he said. A year later, the higher-ups at France2 made the same remark to three French journalists who also noted the pervasive staging: "You know well that it's always like that," they said. I tried unsuccessfully to interest the mainstream press in this obvious fakery, but nobody was interested. "I don't know how much appetite there is for this material here," one person at a major studio told me. So I made Pallywood (Palestinian Hollywood)--a video-essay showing the dishonesty and the still-more-astounding Western complicity in using this footage to inform us about the Middle East. Then I made a follow-up, Al Durah: The Making of an Icon (and soon, Icon of Hatred). I established a website, The Second Draft, where I posted the movies along with my evidence so that, unlike France2, people could check my sources. And now the accused have asked me to testify. Why did they want me? In trying to dismiss my first testimony, the plaintiff's lawyer wondered, "what does he know about images? He's a medievalist." Well, I know about the power of images, of narratives, and of forgeries, and especially blood libels. And, since my first book, Relics, Apocalypse, and the Deceits of History, was about a set of forgeries that continued to fool historians for decades even after a critic revealed them as fakes in the 1920s, I also know something about the difficulty of getting specialists to acknowledge they were duped. But this image goes beyond blood libel and anti-Semitism, beyond blackening Israel's image and whitewashing Palestinian violence. Al Durah became the icon not only of the Intifada, but of global jihad. Within months of the incident, bin Laden came out with a recruiting video that featured extensive Pallywood footage and highlighted Al Durah. Months later, Pakistani jihadis killed Daniel Pearl, interweaving Al Durah's image into their tape of the execution. In 2000, anyone told of Muslim plans to Islamicize the West laughed with scorn. It was the least of Western worries. Today, some have already given up Europe for lost; others see it in the balance; and others are finally awakening with shock to the radical shift in the balance of forces. And every aspect of l'affaire Al Durah is emblematic of why: from the Palestinian forces that staged it; to the Western mainstream press and the NGOs that presented it as news without asking hard questions (and that believed any subsequent Palestinian claims of Israelis killing children and resisted efforts at correction); to the Muslim world that turned it into an icon of hatred and a call to genocidal holy war; to the "leftist" revolutionaries who jumped on the jihad bandwagon in Durban, South Africa; to a public distressingly eager for "dirt" on Israel and unaware of the forces empowered by diffusing such poisons. Three court trials, then--in which France2 seeks to bury any serious assessment of their coverage--are also trials of France's ability to defend her republican values against an Islamist onslaught that it seems ill-equipped to resist. And, as France goes, so goes Europe. (Would France have it any other way?) The plaintiff at the first trial, on September 14, was Philippe Karsenty of Media-Ratings, the boldest of France2's critics. No one from France2 showed up. Its solitary lawyer had no witnesses, no questions for Karsenty's witnesses, and no comments about the evidence damning her clients. Her summation insisted on France2's honor and reputation, offered a letter of praise from President Jacques Chirac, and cast aspersions on the defense's witnesses. Then the procureur de la republique (a court-appointed officer charged with assessing the case in the interests of civil society) gave her nonbinding opinion. She rebuked France2 for not addressing the evidence, for not showing their raw footage, and for not even showing up in court. She further admitted that, although Karsenty had impugned Enderlin's and France2's reputations, he had offered enough evidence to make such assertions a legitimate part of public discourse. Judgment on Karsenty's case is Thursday. Next trial: October 26. So far, the best coverage--surprise!--comes from the blogosphere. Richard Landes , medieval history professor at Boston University, established www.seconddraft.org and blogs at www.theaugeanstables.com. He is the author of Heaven on Earth: The Varieties of the Millennial Experience (forthcoming). |
IMO Blog Hoofdpagina
IMO Blog
A view from the Netherlands by Ratna Pelle * Volg me op Twitter Je vind ons ook op: * Israel & Palestijnen Nieuws Blog * Israel-Palestina.Info Twitter * Israel-Palestina.Info Facebook Pagina * Israel-Palestina.Info Facebook Groep * Israel-Palestina.Info * IPI Actueel * IPI commentaar * IMO Blog (2e lokatie) * IPI media * IPI Opinie * IPI English IMO Blog (Israël & Midden-Oosten) bevat mijn opinies over het Israëlisch-Palestijnse conflict, het Joodse recht op zelfbeschikking (ook bekend als Zionisme) en het Palestijnse recht op zelfbeschikking. Ik ben een academica uit Nederland. Ik ben actief geweest in diverse linkse bewegingen voor vrede, milieu en derde wereld. Ik ben noch Joods noch Palestijns noch Israëlisch noch Arabisch. © Alle teksten op deze blogs zijn eigendom van de schrijver, en dienen niet zonder toestemming gekopieerd te worden naar andere websites. IMO Blog contains my thoughts on the Israel - Palestine conflict, the Jewish right to self determination (aka Zionism) and the Palestinian right to self determination, and especially the involvement of Europe with the conflict in the light of it's own history. I am an academic from the Netherlands who has been active in several leftist movements for peace, environment and third world. I am neither Jewish nor Palestinian nor Israeli nor Arab. © All blogs posted here are copyright by the author, and should not be copied without permission. BLOGS NL-ISRAEL: * Ratna.NL - Over Israël en de Palestijnen 2005-2006 * Israel & Palestijnen Nieuws Blog * Laatste nieuws uit Israel * Dutchblog Israel (NL/EN) * Simon Soesan (tot 2013) * The Crethi and the Plethi (NL/EN) * Loor Schreef * Israel in de Media * Trouw Israel Monitor AMI ISSEROFF & CO: * MidEastWeb Log on Middle East peace (2002-2011) * ZioNation - Progressive Zionism & Israel Web Log (2006-2010) * Israel: Like this, as if (2007-2009) * Middle East Analysis (2007-2011) OTHER BLOGS ISRAEL: * AP Israel Watch (2010) * Blue Truth (2007-2015) * UK Media Watch/ * Daled Amos * Dry Bones cartoons * Dvar Dea from Israel * Elder of Ziyon * FresnoZionism (2006-2014), now Abu Yehuda * Haifa Diary * Israel Proud (2009-2012) * A Liberal Defence of Israel (2006-2015) * Neville Teller's A Mid-East Journal * Normblog (2013) * Philosemitism (2007-2013) * Point of no return (Middle East's forgotten Jewish refugees) * Pro-Israel Bay Bloggers * Ray Cook (Israel, Zionism and the Media) * Simply Jews * Unplugged Mike (2003-2011) * Yaacov Lozowick's Ruminations WEBSITES ISRAEL: * CIDI * Cijo - Voor Israel, Voor Vrede * Christenen voor Israel * Engage (GB) * Etsel over Jodendom & Israël * Israel Facts (NL) * Israël-Informatie linkpagina (NL/EN) * Israël-Palestina Info (NL/EN) * Likoed Nederland * MidEastWeb - Middle East News/Views * Maurice Ostroff - Second Thoughts * Missing Peace (NL) * Peace With Realism * VECIP - Vrije Encyclopedie Conflict Israël-Palestina * WAAR media werkgroep Israel * Zionism & Israel * Zionism On the Web DIVERSE ONDERWERPEN: * Brassé Sittard - Van linkse politiek tot Joodse genealogie * Sittard Web Log - "politieke, sociale en groene berichten" * At the back of the hill * The Euston Manifesto * The IgNoble Experiment * Jeff Weintraub, Commentaries and Controversies * Keesjemaduraatje * Het Verraad van Links (Carel Brendel) * Verbal Jam (NL) * Zin en Rede * SEO - Search Engine Optimization NIET MEER GEUPDATE: * Christians Standing With Israel - Blog * IreneLancaster's Diary (on Aliyah, Judaism, Zionism and Politics) * Jewish State * Octogenarian * Ratna's Review on Israel, Zionism and Peace (2005-2006) * Sanda & Israel * Z-Word Blog, Views on Zionism |
[Vorig artikel: "Breaking the Silence"] [Volgend artikel: "Stop de oorlogsretoriek"]
IMO Blog - Israel & Midden-Oosten
© Alle teksten op deze blogs zijn eigendom van de schrijver, en dienen niet zonder toestemming gekopiëerd te worden naar andere websites.
All entries copyright by the authors and or Zionism-Israel Information Center. Please forward materials by e-mail with URLS. Other uses by permission only. >
|
||||||||||||