Complot ontmaskerd: de Israel Lobby

IMO Blog, 2007

Afgelopen maandag had VPRO's Tegenlicht een special over de machtige Joodse lobby in de VS. De teneur was, behalve dat de Joodse lobby in de VS (te) machtig is, dat het erg moeilijk is hier kritiek op te leveren. De documentaire makers werden gelijk door een van de geïnterviewden gewaarschuwd dat het moeilijk zou zijn om hier mensen over aan het praten te krijgen.

"Men praat er niet graag over", werd door meerdere mensen gezegd. "Het is een verboden onderwerp, vragen stellen over de Israël lobby is lastig, net als vragen stellen over de Midden-Oosten politiek van de VS." Het leek haast of de documentaire makers zich in Myanmar of Noord-Korea bevonden en met gevaar voor eigen leven toch verder op onderzoek gingen. Dit deden ze, en ze vonden warempel een congreslid, Earl F. Hilliard, die niet herkozen werd kort na Nine Eleven omdat hij voor diplomatieke banden met Libië had gepleit, en tegen sancties voor Irak en Syrië. Zijn tegenkandidaat kreeg 300.000 dollar (van de Israël lobby, werd gesuggereerd), en bracht hem met al dat geld op slinkse wijze in verband met terrorisme.


"Voor de Amerikanen was het toen allemaal hetzelfde: Libië, Irak, Saoedi-Arabië, het was allemaal niet pluis. Ze hebben het heel slim gespeeld". Daar moet je inderdaad voor hebben doorgeleerd, om op dat moment een kandidaat die voor sterkere banden met Muammar Ghadaffi en Saddam Hussein pleitte met terrorisme in verband te brengen. En alleen een duistere club als de AIPAC is uiteraard bereid een tegenkandidaat tegen zo iemand te steunen.

Een ander staaltje van Joodse almacht was het feit dat Lawrence Wilkerson, die direct onder Colin Powell diende, binnen 48 uur nadat hij een lezing had gegeven een mailtje van de pro-Israëlische Alan Dershowitz kreeg. In zijn lezing had hij de 'studie' van Mearsheimer en Walt over de machtige Joodse lobby instemmend aangehaald, en Dershowitz wees hem op de vele feitelijke onjuistheden hierin en riep hem op zich ook van de andere kant te informeren. Dershowitz, zo legde Wilkinson uit, is een vechthond die onmiddellijk is actie komt wanneer de Joodse lobby wordt aangevallen. "Ze hebben een uitgebreid netwerk. Zodra iemand iets negatiefs over Israël of de Lobby zegt, wordt diegene aangevallen". Mearsheimer, die prominent aanwezig was in de documentaire, beklaagde zich over de harde aanvallen die hij van de Lobby te verduren had gekregen, en de weinige steun die hij had ondervonden. Hij was zelfs voor antisemiet uitgemaakt. Dit alles mede ter afschrikking van anderen, want het doel van de Israël lobby is om critici van Israël de mond te snoeren. Dit laatste is blijkbaar niet gelukt, want ik ben vele instemmende reacties op hun studie tegengekomen in Amerikaanse kranten, en Mearsheimer en Walt hebben hun studie veelvuldig in de media toegelicht. Het is inderdaad ongehoord dat wanneer je de Joodse lobby keihard aanvalt, beschuldigt van disloyaliteit aan Amerika en het aanzetten tot de desastreuze oorlog in Irak, je uit die hoek ook krachtig weerwoord krijgt.

Tony Judt, die Israëls bestaansrecht meermaals ter discussie heeft gesteld en ook prominent in de documentaire figureerde, zou een lezing geven voor het Poolse consulaat, maar werd kort tevoren afgezegd vanwege druk van AIPAC en de Anti Defamation League, zo zei hij, omdat hij omstreden zou zijn. Dit laatste lijkt me juist; iemand die het bestaansrecht van een belangrijke bondgenoot ontkent is niet representatief voor hoe er in de VS wordt gedacht. Het is misschien niet zo netjes, maar wel legitiem dat voorstanders van Israël ertegen protesteren wanneer bij officiële gelegenheden alleen anti-Zionisten prominent aanwezig zijn. Omgekeerd gebeurt dit overigens ook: meerdere keren zijn lezingen van Dershowitz of andere sympathisanten van Israël afgelast vanwege protesten uit de moslim hoek.

Judt vertelde verder over een senator die zich off the record behoorlijk kritisch over Israël uitliet, maar dit in de senaat niet deed. Op zijn vraag waarom niet legde de beste man uit dat dit niet met de 'Joodse stem' of geld van de Joodse lobby te maken had, maar met het simpele feit dat hij sowieso geen meerderheid voor zijn standpunt had kunnen krijgen, en door een dergelijke radikale stellingname andere senatoren van zich zou doen vervreemden. Judt vond dit om de een of andere reden een duidelijk teken van de macht van de Lobby. Het is natuurlijk een vreemde gedachte dat niet alleen een meerderheid van de kiezers, maar ook van de senatoren het simpelweg niet eens is met een radikale verandering van de Amerikaanse politiek ten aanzien van Israël. Richard Perle, een voorstander van Israël, beweerde dat iemand die de banden met Israël wil verbreken niet wordt herkozen. Shocking. Iemand die de belasting wil verhogen ook niet, en iemand die soft drugs wil toestaan of een hogere accijns op benzine wil invoeren evenmin. Daar hoeft geen lobby aan te pas komen.

De hele documentaire ademde een sfeer van geheimzinnigheid, van verborgen zaken die men op het spoor is en onthult, zaken die het daglicht eigenlijk niet verdragen en een schok teweeg zullen brengen. De feiten die de theorie over de Joodse lobby moesten ondersteunen waren niet overtuigend; en waar men geen feiten had werden suggesties gewekt. Zo werd uitgebreid stilgestaan bij de presentatie van Colin Powell in de Veiligheidsraad in februari 2003 over de vermeende massavernietigingswapens van Irak. Powell was overtuigend, vertelde Wilkerson, ondanks het feit dat er weinig bewijs van massavernietigingswapens was. Hij had spijt van zijn aandeel in deze presentatie.

De commentaarstem vertelde vervolgens dat AIPAC veel invloed had op vicepremier Cheney en Paul Wolfowitz, en dat Israël de VS meermaals van inlichtingen wat betreft Irak's massavernietigingswapens had voorzien. Het was moeilijk om toen te betogen dat Irak geen bedreiging was, vertelde iemand. En Judt beweerde, zonder hiervoor feiten aan te dragen, dat de Israël lobby niet de enige factor was in de beslissing om Irak aan te vallen, maar hier wel een belangrijke rol in speelde. Vervolgens werd gesuggereerd, zonder enige feitelijke basis, dat als de VS Iran zou aanvallen, dat vanwege Israël zou zijn.

De belangrijkste oorzaken voor de Amerikaanse steun aan Israël zijn volgens de documentaire naast de Israël lobby de macht van de conservatieve Christenen en Israëls succesvolle rol als slachtoffer. Judt: "De Holocaust gaf Israël slachtofferstatus, Israël gebruikte de Holocaust in haar voordeel, en verdedigers van Israël gebruiken de Holocaust als excuus voor Israëls daden". Dit is een bekend refrein van Israëls critici. In feite is er op weinig landen zoveel kritiek als op Israël. Geen enkel land wordt zo veelvuldig veroordeeld in de VN, over geen ander land heeft een oud president een boek geschreven waarin het van Apartheid praktijken wordt beschuldigd, van geen ander land wordt het bestaansrecht zo veelvuldig ontkend. Geen ander land ook wordt zo veelvuldig met de Nazi's vergeleken. De meeste landen zijn niet happig op kritiek. China en Rusland zijn not amused als Westerse diplomaten de mensenrechten ter discussie stellen (die dat daarom ook slechts met mate en in bedekte termen doen) en weten VN veroordelingen tegen te houden, Turkije wil niet weten van de Armeense Genocide, en Japan meent nog steeds dat het China, Korea en Indonesië een dienst bewees in de Tweede Wereldoorlog door ze van 'imperialistische invloeden te vrijwaren'. Maar Joden die soms wat al te fel reageren op de aanhoudende stroom aan kritiek op Israël, die meten zich onterecht een slachtofferstatus aan met cynische gebruikmaking van de Holocaust.

Tot slot had Judt een belangrijke waarschuwing voor Israël: "toen de Romeinen genoeg kregen van het dwarse Israël stuurde men er een legertje heen en vernietigde de tempel, samen met een half miljoen Joden. Als de VS genoeg krijgt van Israël en het laat vallen dan heeft het niemand anders om op terug te vallen en wacht het eenzelfde lot."

Dit laatste was zo ongeveer het enige in de hele documentaire waar ik het mee eens was: inderdaad, zonder de VS heeft Israël geen echte vrienden en zal het niet overleven, dus het moet zuinig zijn op zijn bondgenootschap met de VS. En de VS moet misschien wel een beetje compenseren voor de in de rest van de wereld vaak wel erg harde en eenzijdige kritiek op Israël. Niet vanwege de macht van de Joodse lobby, maar omdat ook Israël, met al zijn fouten, bestaansrecht heeft. En het een moreel prima te verdedigen standpunt is dat Israël en de VS sterke bondgenoten moeten blijven.

Ratna Pelle

IMO Blog Hoofdpagina

IMO Blog Archief