De schande van de VARA

IMO Blog, 2009

De titel van de speciale uitzending alsook het feit dat Paul Witteman presentator was gaven me al weinig hoop dat het programma "De schande van Gaza" van afgelopen vrijdag ook maar enigszins fair zou zijn en het publiek nuttige en geen misleidende achtergrondinfo zou verschaffen. Witteman opperde in Pauw en Witteman eerder deze week tegenover de directeur van het Nederlandse Rode Kruis dat Israël hun hulpverleners wellicht expres tegenhield en de gewonden dagenlang liet creperen omdat men de Palestijnen haat en dit hun welverdiende loon vindt. Hij wist de beste man gelukkig niet tot een dergelijke gepeperde beschuldiging te verleiden. Een paar dagen daarvoor dramde hij maar door over proportionaliteit in een vanaf het begin ongelijke discussie tussen een Palestijnse vrouw en de buitenlandwoordvoerder van het CDA. De laatste moest het Israëlische geweld disproportioneel noemen, of is 600 dan niet meer dan 6? Ook bij rabbijn Evers bleven hij en Pauw maar doordrammen dat hijzelf ook de Holocaust bij het Gaza conflict betrekt, terwijl Evers het er slechts over had dat zowel Hamas als Hitler de Joden willen vermoorden.


Witteman begon de uitzending met een korte verdediging van de titel, want men had daar meer kritiek op gehad. De schande betrof niet alleen Israëls geweld, maar het feit dat het geweld daar maar doorgaat terwijl de wereld toekijkt en niks doet, ook al zien we het aankomen en is dit conflict al decennia (ik zou zeggen: bijna 100 jaar) aan de gang. Eddo Rosenthal, een van de drie gasten, zei zich te schamen omdat we er zo weinig tegen doen, en Bertus Hendriks legde uit dat Europa verantwoordelijk is voor het ontstaan van het probleem, maar het af laat weten bij het vinden van een oplossing, ondanks het feit dat hoe een oplossing eruit zou moeten zien allang bekend is. We lopen teveel achter de VS aan en we nemen te kritiekloos Israëls versie van de zaak over, aldus Hendriks. De toon was gezet. Dergelijke dubieuze beweringen werden door niemand in twijfel getrokken, niemand stelde verfrissend dat misschien een teveel aan bemoeienis ook averechts werkt, of dat Israël de internationale gemeenschap terecht wantrouwt, en dat bovendien een oplossing helemaal niet zo eenduidig is. In de loop van het programma zouden dergelijke gemeenplaatsen over de kritiekloze steun van de VS aan Israël en de te slappe houding van de internationale gemeenschap tegenover Israël nog vaak worden herhaald. Van een discussie tussen deskundigen was dan ook nauwelijks sprake.

Bertus Hendriks heeft het Palestina Komitee opgericht en is er tientallen jaren bij betrokken geweest, maar dat werd vreemd genoeg bij zijn introductie niet vermeld. De derde gast was Jacqueline de Bruijn, die een paar jaar geleden nog te boek stond als contactpersoon van Een Ander Joods Geluid, wat ook niet werd vermeld. Zij werd hier opgevoerd als communicatiedeskundige die 'onderzoek' heeft gedaan naar de media berichtgeving over Israël. Die was, zo vond zij, meer pro-Israël dan de berichten van Reuters, die om de een of andere reden blijkbaar als neutraal en dus als maatstaf golden. Ze zei gelukkig niet zoveel, maar wat ze zei was niet erg serieus te nemen. Zo zouden in de berichtgeving op TV de claims van Israël meestal tegenover die van de VN worden gezet, bijvoorbeeld bij beschuldigingen VN gebouwen of hulpverleners te hebben beschoten, en Hamas' standpunt zou daardoor onterecht buiten beeld blijven. Het is echter niet meer dan logisch dat wanneer Israël beschuldigd wordt van oorlogsmisdaden, haar reactie wordt weergegeven. Om de een of andere reden uit de VN zulke beschuldigingen nooit tegenover Hamas, dat in tegenstelling tot Israël doelbewust op burgers schiet, de eigen bevolking als menselijk schild gebruikt en volgens verschillende rapporten VN hulpgoederen steelt en zelf doorverkoopt aan de bevolking. Israëls antwoord werd overigens vaak nauwelijks gemeld, en de VN beschuldiging duidelijk als betrouwbaarder neergezet. Argumenten die voor Israël pleitten, zoals bewijzen van raketten in moskeeën, Hamas strijders die van vlakbij VN gebouwen schoten, of medici van de Israëlische Rode Davidster (die ook Palestijnen evacueerden en naar Israëlische ziekenhuizen brachten) die hadden gezien dat Hamas op een ambulance schoot en niet Israël, ontbraken juist opvallend vaak in het nieuws en de actualiteitenrubrieken. Bovendien is het standpunt van Hamas wel degelijk in de media vermeld, ook via allerlei Palestijnse 'journalisten' of hun Nederlandse woordvoerders als Van Agt en Van Bommel. Ook dit programma gaf Hamas gelijk dat Israël het staakt het vuren zou hebben verbroken, en ontsloeg Hamas van alle verantwoordelijkheid voor haar eigen handelen. Zo succesvol is Israëls propaganda blijkbaar dus niet, beste VARA verlichte verschillige programmamakers.
Mensen die 100% aan de kant van de Palestijnen staan is ieder woord van Israëls kant natuurlijk teveel.

Na enige 'discussie', waarin Jacqueline de Bruijn de mantra herhaalde dat het conflict om de bezetting draait, kregen we een hoogst suggestief filmpje over de geschiedenis van het conflict te zien. Ik geef het hier zo goed mogelijk weer:

Het begon in 1917 met de Balfour verklaring, waarna duizenden Joodse immigranten naar Palestina trokken, die op Arabisch grondgebied een Joodse staat wilde stichten, waar de Arabieren uiteraard tegen waren. Na hun verzet en strubbelingen (geen woord over de vele Arabische gewelddadigheden en pogroms tegen Joodse gemeenschappen en de extreme denkbeelden van de moefti) zagen de Britten in dat een Joodse staat daar niet mogelijk was, maar de oorlog veranderde de zaak. Nadat de Britten boten met Joodse vluchtelingen tegenhielden begonnen Joodse groeperingen terroristische aanslagen te plegen, waardoor de Britten de controle kwijtraakten (niks over de Arabische vijandigheden, niks over de Britse onderdrukking en bezetting van de Joden in Palestina, alleen die rotjoden waren weer agressief). In 1947 kwam de VN met haar delingsplan, dit was acceptabel voor de Joden maar onaanvaardbaar voor de Arabieren (slimme manier van formuleren; dit klinkt redelijker dan wanneer gesteld werd dat de Arabieren dit plan afwezen. Nu lijkt het alsof het plan ook gunstiger was voor de Joden). Nadat Ben-Goerion in 1948 de staat Israël uitroept vallen de Arabische buurlanden binnen (niks over het feit dat de Arabieren in Palestina al direct na het delingsplan een burgeroorlog tegen de Joden begonnen, en bijvoorbeeld Jeruzalem afknepen). Jordanië weet de Westoever veilig te stellen, en Egypte weet Gaza te houden (ze bedoelen 'veroveren', maar dat klinkt zo agressief). Vervolgens richtten de Joodse strijdkrachten verschillende bloedbaden aan en vluchten 700.000 Palestijnen in doodsangst (de Arabieren richtten geen bloedbaden aan, zij waren slechts het slachtoffer van de wrede Joden). Eenderde van de vluchtelingen vluchtte naar Gaza, eenderde naar de Westoever en eenderde erbuiten, het zijn er nu zo'n 4 miljoen, die gedeeltelijk in kampen zitten.

In 1967, zo ging deze mini propaganda les verder, behaalt Israël in 6 dagen een verpletterende overwinning op zijn Arabische buren, en verovert de Westoever, Gazastrook, Golan en Oost-Jeruzalem (Die agressieve Joden weer, zomaar zonder aanleiding een potje gaan aanvallen en gebieden van anderen inpikken). De Palestijnen beseffen dat ze niet op hun Arabische broeders kunnen rekenen en beginnen terreuracties tegen Israël. Israël was aanvankelijk bereid om land voor vrede te ruilen maar nadat de Likoed in 1977 aan de macht kwam verandert dat. Begin beschouwt de Westoever als het Bijbelse hartland, en bouwt het vol nederzettingen om terugave te voorkomen. De nederzettingen zijn het allergrootste obstakel geworden voor vrede (In Wikipedia jargon heet dit: POV oftewel Point of View. Er zijn veel obstakels voor vrede, en het is objectief moeilijk uit te maken welke de allergrootste is. Met evenveel recht kan worden betoogd dat dat de Arabische weigering Israël te erkennen is, of de manier waarop de islam tegen Joden aankijkt. In een stukje dat voor objectieve achtergrondinformatie door moet gaan is zo'n zin totaal ongepast).

Na deze propagandashot mochten onze vrienden weer verder discussiëren, nu over de vraag wat de historische fout is (alsof je van een bepaalde fout kan spreken). Dit was een open uitnodiging de stichting van Israël als 'de' historische fout aan te wijzen, wat dan ook al snel gebeurde door Bertus Hendriks, die dit echter liever als 'het fundamentele probleem' aanduidde (klinkt net wat minder naar dan Israël als historische fout te bestempelen). Een Joodse staat stichten in een land dat al bewoond was, dat was vragen om problemen, en had die dan niet beter ergens anders gesticht kunnen worden, zoals Herzl oorspronkelijk ook wilde? Eddo Rosenthal legde uit dat het voor de Joden of in Palestina was, waar zij hun wortels hadden, of helemaal niet. Even later zei hij dat hij het een 'prima filmpje' vond, en het basis probleem is volgens hem dat twee volken in hetzelfde gebied een eigen staat willen, en daaruit volgt dat deling de enige oplossing is, die desnoods met geweld moet worden opgelegd.

Op de vraag wie begonnen is legde Bertus Hendriks nogmaals uit dat vanuit het Palestijnse standpunt hun verzet tegen de stichting van een Joodse staat terecht was, en dat het argument van het Joodse heilige boek niet geldig is, want daar kun je de Koran tegenover zetten die zegt dat het gebied voor moslims heilig is (bij mijn weten spreekt de Koran nergens specifiek van Palestina of Jeruzalem, in tegenstelling tot de Bijbel, maar het ging sowieso niet om heilige boeken en claims daaruit). Hij beklaagde zich erover dat door de oorlog de terechte argumenten van de Palestijnen niet meer golden, Hitler was de schuld van alle ellende, maar daar konden de Palestijnen niks aan doen (ten eerste: de moefti en andere Palestijnse leiders steunden Hitler actief en wilden zijn 'oplossing' van het Joodse probleem in Palestina adopteren, en ten tweede: de Holocaust toonde op een extreme wijze aan dat de Joden zelfbeschikking nodig hadden om voor hun eigen veiligheid te kunnen zorgen, en antisemitisme is ook de Palestijnen niet vreemd. Bovendien hadden de Arabieren al die tijd in meerderheid Hitler gesteund en de Joodse immigratie naar Palestina met alle middelen bestreden, met als gevolg dat honderdduizenden Joden die gered hadden kunnen worden de dood in de gaskamers vonden. En bovendien is het recht op zelfbeschikking niet pas geldig nadat er 6 miljoen van je volk zijn vermoord. Volgens die zelfde logica kunnen de Palestijnen nog wel even op hun zelfbeschikking wachten).

Het propagandafilmpje ging verder met de eerste intifada. De bezetting brengt de Palestijnen in een hopeloze situatie. Hun land en economie werd afgepakt, ze moesten voor een hongerloontje voor de Joden werken. Totdat de bom barst en er 6 jaar wordt gevochten, stenen tegen kogels (vanaf 1967 tot de eerste intifada was de Palestijnse economie continu gegroeid, het analfabetisme afgenomen, evenals kindersterfte en de levensverwachting toegenomen door investeringen van Israël en de bouw van ziekenhuizen en universiteiten door deze wrede bezetter). Een nieuwe beweging ontstond, Hamas, die zich fel tegen Israël keert nu de PLO zich matigde en Israël begint te erkennen. Dit is het begin van de scheuring binnen de Palestijnen (een pertinente leugen! De scheuring binnen de Palestijnen manifesteerde zich al in de jaren '30 tijdens de grote Arabische opstand (1936-39), toen de radikale Husseini's de gematigdere Nashashibi's en Nusseibeh's grotendeels vermoorden. Nadat in 1991 Scud raketten op Israël vallen wil Europa opeens een Palestijnse staat en beginnen de onderhandelingen die tot de Oslo Akkoorden leiden, waarin de PLO Israël erkent en de Palestijnen zelfbestuur krijgen. De echte pijnpunten worden vooruitgeschoven. Dan wordt Rabin vermoord, na door de rechts-nationalisten van hoogverraad te zijn beschuldigd, waarna ook het vredesproces sterft en Netanyahoe aan de macht komt (niks over de vele zelfmoordaanslagen die ook zo hun bijdrage aan de dood van het vredesproces hebben geleverd en Netanyahoe aan zijn verkiezingsoverwinning hielpen, niks over de doublespeak van Arafat).

In 2000 bezoekt Sharon de Tempelberg waarna de tweede intifada losbarst, waarin Apache helicopters en tanks tegenover zelfmoordaanslagen staan (geen woord over de Camp David onderhandelingen en de vergaande vredesvoorstellen die daar werden gedaan en door Arafat afgewezen). Sharon won de verkiezingen en bouwde een hek en muur waardoor de Palestijnen gevangen waren in eigen gebied. Tot 2001 speelde Arafat een essentiële rol maar na 2001 veranderde dat door toedoen van Bush, Arafat is niet meer welkom en geen partner voor vrede meer. Israël beschiet zijn hoofdkwartier en hij wordt beschuldigd van corruptie (verbluffend dat geen woord wordt vuil gemaakt aan zijn aandeel in de tweede intifada; hij gaf opdracht tot vele zelfmoordaanslagen en financierde die ook, zoals onder andere blijkt uit documenten die Israël buit maakte tijdens de herbezetting van de steden op de Westoever in 2002). Na Arafats dood is de moraal volgens de Palestijnen dat je met compromissen helemaal niets bereikt en daarom wint Hamas aan populariteit (niks over dat dit alles voor de Israëli's eveneens aantoonde dat concessies juist tot meer geweld leiden, waardoor de vredesbeweging en links een flinke klap kregen en het nationalistische kamp sterker werd).

Onder Westerse druk worden Palestijnse verkiezingen met deelname van Hamas gehouden, Hamas wint deze, maar het Westen weigert met de gekozen leiders te praten. Ondertussen gaat het mis tussen Hamas en Fatah en verdrijft Hamas Fatah uit de Gazastrook. Israël begint een wurgende blokkade en de Palestijnen zitten als ratten in de val (weer een lekker objectieve opmerking; de blokkade was het gevolg van de vele raketaanvallen op Israël alsook aanvallen op de grensovergangen door Hamas, bovendien waren de grenzen niet continu dicht). Tijdens het in juni overeengekomen staakt het vuren waren de grenzen meestal dicht, en Israël breekt het bestand door Gaza binnen te vallen, dat Hamas met raketaanvallen beantwoordt (de inval in Gaza tijdens het bestand was om een tunnel die Hamas onder de grens met Israël had gegraven onklaar te maken, en Hamas vuurde daarvoor ook al raketten af). Op 27 december begint Israël haar bloedige aanval op de Gazastrook.

Kortom, lieve kindertjes, zien jullie hier ook een patroon? Het was steeds Israël dat de kansen op de lieve vrede torpedeerde, dat het bestand brak, dat de volgende intifada uitlokte, en de arme Palestijnen werden gevangenen in eigen gebied en zaten als ratten in de val. Geen wonder dat ze af en toe een vuurpijl op Israël gooien, zou je zeggen, toch?

Eddo Rosenthal corrigeerde eventjes dat Hamas het bestand al eerder had geschonden, en hield zowel Israël, de VS als de Palestijnen verantwoordelijk voor het mislukken van het vredesproces. Witteman bleef nogal lang doorzeuren over de vraag of Likoed hier niet alleen voor verantwoordelijk was, waarop Rosenthal vooral de VS de schuld gaf voor het niet dwingender opleggen van vrede. Als zij dit doet maakt het niet meer zoveel uit welke partij in Israël aan de macht is, en dat lijkt me wel een redelijke conclusie. Het is per slot van rekening Begin die vrede met Egypte heeft gesloten, onder Amerikaanse druk.

Volgens Bertus Hendriks was de vrede dichtbij toen Arafat nog aan de macht was, omdat hij bereid was Israël te erkennen ondanks alles wat Israël de Palestijnen had aangedaan. Zij hadden veel meer krediet moeten krijgen voor hun moeizame acceptatie van Israël en het afstaan van 78% van wat zij als hun vaderland zagen. Israël eiste echter vervolgens ook nog een deel van de overgebleven 22% op. Dit was Eddo Rosenthal van harte met hem eens. Leuk om zo samen weer een schuldige partij aan te kunnen wijzen. Jacqueline de Bruijn zal hier ook zeker mee hebben ingestemd. Interessanter was het uiteraard geweest als iemand daar tegenover had gesteld dat in Israëls ogen die 78% eigenlijk 78% van 20% is, aangezien het mandaatgebied oorspronkelijk ook Jordanië omvatte, en dat het voor de Israëli's moeizaam en vergaand was om in 2000 95% van de Westoever en de gehele Gazastrook en een deel van Oost-Jeruzalem aan de Palestijnen aan te bieden. Zij voelden zich evenzeer miskend toen dat voorstel door Arafat werd afgewezen en men als dank de tweede intifada kreeg.

Uiteraard kwam de aanvankelijke Israëlische steun voor Hamas aan bod, en Witteman suggereerde zelfs dat Israël dat met opzet deed om de vrede te torpederen. Zelfs Bertus Hendriks sprak dat tegen maar noemde het wel ordinaire verdeel- en heers politiek. Hij legde vervolgens nog maar eens uit aan de 'dommen' onder ons, dat je bij Hamas niet op het handvest af moet gaan, maar op hun verkiezingsprogramma waarin de vernietiging van Israël niet voorkomt en dat vooral over interne hervormingen zou gaan. De PLO had bovendien vergelijkbare zaken in haar handvest staan en dat was toch ook geen probleem? Wel, eigenlijk wel dus. De PLO heeft dat mondeling herroepen maar nooit aangepast in de tekst, in lijn met de doublespeak van Arafat en andere leiders van de PLO. Bovendien is er wel degelijk een wezenlijk verschil met Hamas, dat in de hele uitzending angstvallig werd vermeden: Hamas is een radikaal islamitische organisatie die de heilige oorlog tegen Israël ziet als een religieuze plicht, en radikaal-religieuze dogma's verander je minder makkelijk dan seculiere uitgangspunten. Hamas, zo ging Hendriks verder, wilde een beslissende stem in het vredesproces, en Hamas' pragmatische vleugel was in feite bereid Israël te accepteren, niet van harte en officieel, maar wel de facto via een hudna van 50 jaar, waarna de generatie erna maar moet beslissen wat er moet gebeuren. Natuurlijk. En daarvoor in ruil zijn die luttele 22% land toch niet teveel gevraagd? Het is allemaal zo logisch en redelijk wat Hamas wil. Hij herhaalde ook voor de derde keer dat Hamas democratisch gekozen was maar het Westen die uitslag niet heeft willen accepteren. Wat een ongelofelijke propagandashow!! Wat niemand vertelde is dat Hamas volgens de Oslo akkoorden helemaal niet mee had mogen doen aan de verkiezingen, want racistische en gewelddadige partijen waren expliciet uitgesloten. Wat ook niet werd gezegd is dat de Palestijnen inderdaad mogen stemmen op wie ze willen, maar dat dat anderen niet verplicht met zo'n partij in zee te gaan. Het is Israëls goed recht de Palestijnen zelf verantwoordelijk te houden voor de radikale keuze die ze hebben gemaakt en daar conclusies uit te trekken. Ook andere landen hebben het recht eisen aan een partij of regering te stellen alvorens ze ermee onderhandelen, relaties aangaan of hulp aanbieden. Wat ook helemaal niet aan bod kwam is dat zowel Hamas als ook Fatah een totaal 'recht op terugkeer' van de vluchtelingen eisen, en dat dat op gespannen voet staat met een twee-statenoplossing.

Uiteraard kwam ook de berichtgeving nog even aan de orde, en Jacqueline de Bruijn hekelde het feit dat Israëls beschuldigingen dat Hamas de eigen bevolking als menselijk schild gebruikt soms ook werden vermeld op het journaal. Schandalig inderdaad! Betselem had daar geen bewijzen van en dus was het niet waar. Eddo Rosenthal viel haar bij dat correspondenten in Israël hun werk beter moeten doen en claims van Israël minder serieus moeten nemen dan die van de veel betrouwbaardere VN. Het Israëlische leger zou vaak onzorgvuldig zijn, en iets ontkennen wat later wel waar blijkt te zijn, waarbij het voorbeeld van de UNRWA school weer werd aangehaald. Wat ben ik dat al vaak tegengekomen. Ja, inderdaad, de Hamas strijders schoten van vlakbij de school, en niet vanuit de school zelf, zoals Israël aanvankelijk beweerde. De beschuldiging dat Hamas burgers als menselijk schild gebruikt blijft daarmee overeind, alleen kan de UNRWA daar ook niet direct wat aan doen. Witteman betichtte Israël vervolgens van manipulatie, maar dat nam Eddo Rosenthal niet over. Volgens Bertus Hendriks was Israël heel succesvol in het regisseren van de informatie die naar buiten komt omdat journalisten Gaza niet binnen mogen (vreemd dan dat ik zoveel beelden van Ramattan TV heb gezien, het Palestijnse TV station waarvan een medewerker in Een Vandaag zei dat Israël op alles en iedereen schiet behalve op Hamas strijders). Eddo Rosenthal beschuldigde de Israëlische journalisten op radio en TV ervan niet neutraal te berichten, sterker nog, het zou een grote propagandamachine zijn, men zou zich zelfcensuur opleggen omdat het oorlog is.

Op het laatst werd er nog even over een eenstatenoplossing als alternatief gesproken, een idee van onder andere Arjen El Fassed, een veel teveel aangehaalde Nederlander van Palestijnse komaf. Het kernprobleem volgens hem is dat de vijf miljoen Palestijnen in het gebied (hij maakt geen onderscheid tussen binnen en buiten Israël) geen gelijke rechten hebben. Als iedereen gelijke rechten heeft, zoals in Zuid-Afrika ook is gebeurd, komt alles dik in orde. Gelukkig maakte Eddo Rosenthal een einde aan deze droom: het zou een ramp zijn voor de Palestijnen, want de verschillen tussen beide volken zijn te groot, er zullen nieuwe gevechten uitbreken en die zal Israël als sterkere partij steeds winnen. Een tweestatenoplossing moet echter wel afgedwongen worden en dat kan alleen door de VS gebeuren, en daarvoor moet de VS dit als een strategisch belang ook voor zichzelf zien. Bertus Hendriks verwacht niet dat dat snel zal gebeuren, want Obama heeft andere prioriteiten en Hillary Clinton zal waarschijnlijk net als haar man niks opleggen aan Israël.

Waarop Witteman afsloot met de hoop dat Obama een einde aan het conflict kan maken, en dat dit programma enig inzicht heeft kunnen geven in de historische context van het conflict en de oplossing ervan. Wel, het heeft vooral inzicht gegeven in hoe steeds de Palestijnse kant wordt uitgelegd, Palestijns geweld als reactie op Israëlisch geweld wordt neergezet, en hoezeer al die aantijgingen van de dominantie van Israëls kant in de media op onzin berusten. Het is niet meer dan logisch dat dat zijn weerslag heeft op de publieke opinie in Nederland.

Op de vraag of het inderdaad zou helpen als de VS een oplossing zou opleggen, en wat al die bemoeienis met het conflict heeft opgeleverd, ga ik een andere keer in. Om kort te gaan: als de VS een oplossing opleggen, dan is zij er ook verantwoordelijk voor Israëls veiligheid te garanderen. Hoewel de VS in de VN vaak voor Israël opkomt, en Israël voor miljarden aan wapens levert, is dat niet hetzelfde als een keiharde garantie dat de VS ten allen tijde voor Israëls veiligheid instaan. Immers, de VS levert bijvoorbeeld ook Egypte en Saoedi-Arabië voor miljarden aan modern wapentuig en lijkt vooralsnog toe te staan dat Iran een kernwapen ontwikkelt. Mogelijk zullen Amerikaanse of andere buitenlandse troepen voor langere tijd de Palestijnse Autoriteit moeten assisteren en in zowel Gaza als op de Westoever zorgen voor veiligheid, voorkomen dat Hamas of andere milities zich kunnen ontwikkelen, en helpen bij de grenscontroles. Welke landen willen daarvoor troepen leveren?

Ratna Pelle

IMO Blog Hoofdpagina

IMO Blog Archief