IMO Blog - Israel & Midden-Oosten

Share |

Reacties: 3 Opmerkingen

op Thursday, 17 September 09, schreef Hendrianus

@Ratna

Recht hebben en recht nemen zijn twee verschillende zaken.
Het recht nemen en op hetzelfde moment anderen het recht ontnemen is nog een stap verder.
Steek u hand in eigen boezem en vertel mij, klopt daar een rechtvaardig hart?

op Thursday, 17 September 09, schreef truusje wijdemeren

Dus toch. Deze leuke geestige man, keer op keer op het podium, is een notoire leugenaar, en hij liegt vanwege zijn anti-semitisme oftewel Jodenhaat. Van Praag heeft gelijk: kritiek op de regering van Israel is al lang ongezond en ontaard in laster. Het NOSjournaal sprong ook weer als een bok op de haverkist van het Goldstone rapport. Is dat al weersproken? want het deugt niet.

op Friday, 18 September 09, schreef Ratna Pelle

@Hendrianus

Israel nam haar recht in 1948 nadat de VN hadden besloten tot deling, maar de Arabieren dit afwezen en een oorlog waren begonnen. Die oorlog, met als expliciete doel om niet alleen de stichting van een Joodse staat te voorkomen, maar wat de Palestijnen betreft (dit gold bijvoorbeeld niet voor Jordanië) ook om de Joden uit te moorden, is gelukkig door de Arabieren verloren. Het recht zegevierde dus. Egypte en Jordanië voorkwamen vervolgens de stichting van een Palestijnse staat op het deel van Palestina dat zij hadden veroverd, en de Palestijnen trokken er ook niet zo aan. Zij vonden vooral dat Israel moest verdwijnen en pleegden daartoe aanslagen, georganiseerd vanuit vooral Syrië en Egypte. Ook de Zesdaagse oorlog en Israels verovering van de rest van 'historisch Palestina' was het gevolg van Arabische agressie en haar wens om Israel van de kaart te vegen. Ik weet dat in de tegenwoordige pro-Palestijnse versie van de geschiedenis wordt beweerd dat Israel niet echt werd bedreigd en aanviel uit landhonger, maar dat zijn fabeltjes. (Zie ook: http://www.israel-palestina.info/zesdaagse_oorlog.html )
Ook in die oorlog heeft het recht gezegevierd. Ik vind het overigens wel een kapitale fout dat Israel in dat gebied nederzettingen is gaan bouwen, en dat heeft vrede en een tweestatenoplossing verder gecompliceerd. De oorzaak van het feit dat er geen Palestijnse staat is ligt echter in de eerste plaats bij de Arabische weigering Israel te erkennen. Wat zo typisch is aan Van Agt is dat hij, net als veel Palestijnen en ook steeds meer zogenaamde critici van Israel, helemaal geen Joodse zelfbeschikking lijkt te accepteren en alles wat Israel doet per definitie afwijst. Dat heeft niets met rechtvaardigheid te maken.

Van Agt verdraait de geschiedenis van Israel

IMO Blog, 2009

Dit artikel stond vandaag in Trouw, in iets ingekorte vorm.

"Hebben de Palestijnen zich ooit schuldig gemaakt aan genocidale praktijken?", vraagt Dries van Agt retorisch (Trouw, 10 sept.). Wel, ze hebben het hard geprobeerd.

Na de Arabische opstand van 1936 tot 1939, die door de nazi's werd gesteund met geheime wapenleveranties, kwam Groot-Brittannië terug op de voorwaarden van het Palestijnse mandaat en werd de Joodse immigratie naar Palestina sterk beperkt, juist toen veel Joden aan de nazivervolging probeerden te ontkomen en vrijwel alle landen weigerden hen toe te laten.

De Palestijnse leider van de opstand, Haj Amin Al Hoesseini, de moefti van Jeruzalem, moest het mandaatgebied ontvluchten en belandde uiteindelijk in Berlijn, waar hij een radioprogramma kreeg om moslims voor het nazi-regime te winnen. Hij lobbyde tegen de opname van Joodse vluchtelingen door andere landen en was voorstander van de 'Endlösung' van het 'Jodenvraagstuk', die hij ook in Palestina wilde toepassen. Hij zocht en kreeg de steun van zowel Duitsland als Italië in de 'eliminatie van het Joods Nationaal Thuis in Palestina'. Hij zette een moslim divisie van de Waffen-SS op, die in Joegoslavië partizanen en Joden uitmoordde. Leden van deze divisie vochten later weer in de Israëlische onafhankelijkheidsoorlog tegen de Joden, waarbij de moefti zelf ook een legertje aanvoerde.

De Arabische Palestijnen verwierpen het VN-delingsplan in 1947, en begonnen een burgeroorlog waarbij Joodse gemeenschappen en konvooien werden aangevallen en Jeruzalem werd afgesloten, waardoor 100.000 Joden dreigden te verhongeren. Veel Joodse plaatsen waren volledig geïsoleerd. In reactie hierop heeft de Joodse ondergrondse inderdaad strategisch gelegen Palestijnse dorpen verwoest en de bevolking verdreven. Als de Joden deze oorlog hadden verloren, was genocide waarschijnlijk geweest. In plaatsen waar zij verloren zijn alle Joden vermoord of verdreven, zoals in Gush Etzion en de oude stad van Jeruzalem. De Palestijnse tragedie was dus in hoge mate een gevolg van Arabisch-Palestijns handelen en niet van Europese schuldgevoelens jegens de Joden.

Zoals veel anderen overschat Van Agt de rol van Europa bij de stichting van Israël. Voordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak was er in Palestina al een semi Joodse staat. De Joodse gemeenschap telde zo'n 500.000 mensen, en men opereerde in veel opzichten onafhankelijk van de Britse machthebbers, met een eigen bestuur, scholen, ziekenhuizen, bedrijven, een machtige vakbond en een ondergronds leger. Dit alles werd betaald van eigen belastingen. Het land is niet aan de Joden gegeven, maar zij hebben het zelf met hard werk en eigen investeringen opgebouwd, een ontwikkeling waarvan de Arabische bevolking ook profiteerde door werkgelegenheid, een betere infrastructuur en betere gezondheidszorg die ook voor hen toegankelijk was. Het is waar dat de steun voor de delingsresolutie van de VN mede is ingegeven door de Holocaust en het lot van de Joodse vluchtelingen die nog steeds in kampen zaten en dolgraag naar Palestina wilden. Daar staat tegenover dat zonder de Holocaust er veel meer Joden waren geweest die naar Israël hadden kunnen emigreren of voor haar kunnen pleiten.

Van Agt verdraait de geschiedenis en laat cruciale elementen weg om aan te tonen dat Israël de boosdoener is en de Palestijnen slechts onschuldige slachtoffers zijn. Zo beweert hij ook dat de Palestijnen zich tot de jaren '90 voornamelijk vreedzaam verzetten tegen de Israëlische bezetting en negeert hij de vele aanslagen en vliegtuigkapingen van de PLO in de jaren '70 en '80, en Palestijnse invallen in Israël vanuit de Arabische buurlanden voor de Zesdaagse Oorlog. Helaas vinden deze eenzijdige en soms ronduit onjuiste ideeën steeds meer ingang.

De suggestie van Van Agt dat Israëls bestaansrecht alleen of voornamelijk op de Holocaust is gebaseerd, is natuurlijk onzin. Zoals ieder volk heeft het Joodse volk recht op zelfbeschikking, op een plek waar men veilig is en de eigen cultuur, religie en (nationale) identiteit kan ontplooien en ontwikkelen. De rechten die Van Agt zo fervent voor de Palestijnen opeist, ontzegt hij aan het Joodse volk. Van Agt is dan ook niet voor vrede op basis van twee staten voor twee volken. Tekenend is zijn afwijzing van onderhandelingen en dialoog tussen beide partijen om tot vrede te komen, en het feit dat hij in het comité van aanbeveling zit van Stop de Bezetting, dat in eigen woorden pleit voor "Palestina en Israël voor de Palestijnen", en op haar website de Holocaust bagatelliseert. Ook is hij adviseur van het 'International Forum for Justice and Peace' (IFJP), een radicaal anti-zionistische organisatie waar destijds ook de antisemiet Israel Shamir bijzat.

Ratna Pelle